Ik heb na Pfeiffer en Covid blijvende vermoeidheid en andere klachten overgehouden. Dat werd door artsen toendertijd wisselend beoordeeld. Sommigen namen het serieus, terwijl anderen meteen de conclusie namen dat het tussen de oren zat. Ondanks dat ik me na een lange tijd van slechte mentale gezondheid juist weer goed voelde. Na veel dingen geprobeerd te hebben samen met m’n huisarts (die me gelukkig wel serieus nam) heb ik uiteindelijk maar de conclusie moeten trekken dat de medische wereld mij hier niet echt mee kon helpen.

Op een bepaald moment zou ik een intensief revalidatie programma ingaan. De fysiotherapeuten etc daar vonden ook dat het een mentaal probleem was, waardoor ik uiteindelijk toch tegen heb besloten. Als ik dit zo lees was dat de goede optie. Zij wilden eigenlijk alles doen wat volgens dit artikel niet een goed idee is.

Inmiddels gaat het, door mijn leefstijl aan te passen en langzaam op te bouwen, inmiddels weer vrij goed. Ik werk fulltime, al is dat wel zwaar, en kan weer hardlopen en leuke dingen doen. Maar ik vraag me nog steeds af hoeveel last ik er nou van heb. Meestal slaap ik tussen de middag even want anders houd ik het na een paar dagen op rij niet meer vol. In de weekenden ben ik meestal een stuk meer levend gelukkig. Hopelijk vinden ze een manier om dit probleem te testen en een manier om het te verhelpen. Ik zou niets liever willen dan dat ik fysiek weer terug kan naar normaal.